​ Broszury do Inspire

      _cc781905-5cde-3194-bb3b-136bad5cf58d-378_-136cf_3605 -bb3b-136bad5cf58d_       _cc781905-5cde-336bad-1bb31905 -5cde-3194-bb3b-136bad5cf58d_       _cc781905_bb-3cf58d_ _cc781905_bb-3 bb3b-136bad5cf58d_       _cc781905-5cde-336781905_bb358b- 5cde-3194-bb3b-136bad5cf58d_     _cc781905-5cde-3194-bb3b- 136bad5cf58d_       _cc781905-5cde-3194-ccb3819_05_cf5 3194-bb3b-136bad5cf58d_     _cc781905-5cde-3194-bb3b-136d5cf58d_ _cc781905-5b- 136_bad3cf3 Ewangelia  Luke

Ewangelia Łukasza jest kompilacją różnych wywiadów z naocznymi świadkami i bliskimi naśladowcami Jezusa (Łk 1:1-4). Autor, Łukasz, prawdopodobnie został chrześcijaninem dopiero kilka lat po śmierci i zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Po raz pierwszy jest wymieniony (w domyśle) w Dziejach Apostolskich 16:10 (Dzieje Apostolskie to kolejna księga Nowego Testamentu, którą napisał Łukasz). Dlatego nie spotkał Jezusa w ciele i sam nie był naocznym świadkiem.

Jednak Łukasz był lekarzem, lekarzem (Kolosan 4:14), człowiekiem uczciwym i inteligentnym. Uzyskał istotne fakty dotyczące poczęcia i narodzin Jezusa, które nie zostały ujawnione w innych relacjach ewangelicznych. Łukasz opisuje dokładne szczegóły dotyczące dalszej rodziny Marii, starzejącej się pary Zachariasza i Elżbiety, oraz ich doświadczeń (jako przyszłych rodziców) podczas poczęcia i ciąży Jana Chrzciciela, który był zwiastunem, który miał ogłosić Jezusa jako Mesjasza. Łukasz opisuje również szczegóły rozmowy między aniołem Gabrielem i Marią (młodą dziewicą), kiedy dowiaduje się, że pocznie i urodzi Syna Bożego, Mesjasza, który będzie panował (Łk 1:31-35). Tak więc lekarz Łukasz rejestruje dwie kobiety, które znajdują się w dwóch skrajnych przedziałach wiekowych wieku rozrodczego. 

Łukasz opisuje również obrzezanie Jezusa w ósmym dniu i rytualne oczyszczenie matki zgodnie z prawem żydowskim (Łk 1:21-22). 

Te zapisy nie tylko pokazują ogromne zainteresowanie Łukasza jako lekarza; podkreślają także jeden z głównych celów Łukasza w jego ewangelii: ukazanie prawdziwego człowieczeństwa Jezusa. W tym samym celu, jedyne wydarzenie z dzieciństwa Jezusa w którejkolwiek z ewangelii jest opisane przez Łukasza, gdy Jezus pozostaje w świątyni w Jerozolimie po Święcie Paschy, rozmawiając z uczonymi w Piśmie i faryzeuszami prawa (Łk 2: 40-52). Tutaj Łukasz korzysta z okazji, aby dodać do dzieciństwa i dzieciństwa Jezusa Jego wczesne rozpoznanie Jego boskiego synostwa: „Czy nie wiedziałeś, że muszę być w sprawach Mojego Ojca?” (Łk 2:49).

Łukasz wspomina o Duchu Świętym więcej niż dwie pozostałe ewangelie synoptyczne, Mateusza i Marka. Jan Chrzciciel jest napełniony Duchem Świętym jeszcze przed narodzeniem (Łk 1:15); następnie matka Jana Elżbieta zostaje napełniona Duchem Świętym (Łk 1:41); niedługo, otępiały ojciec Jana, Zachariasz, jest również napełniony Duchem Świętym (Łk 1:67). Poczęcie Jezusa dokonuje Duch Święty (Łk 1:35). Duch Święty objawia sędziwemu Symeonowi, że ujrzy Mesjasza (Chrystusa) zanim umrze (Łk 2,26-27). Jan Chrzciciel zapowiada, że ten, kto przyjdzie po nim, będzie chrzcił Duchem Świętym i ogniem (Łk 3,16). Kiedy Jezus zostaje ochrzczony, Duch Święty zstępuje na Niego w postaci cielesnej jako gołębica (Łk 3,22), jak Bóg Ojciec potwierdza z nieba, że Jezus jest „Moim Synem, którego kocham”. W tym momencie Jezus jest „pełen Ducha Świętego” (Łk 4,1) i jest „wyprowadzany przez Ducha na pustynię” (Łk 4,1), gdzie diabeł kusił Go przez czterdzieści dni. Po pomyślnym przeciwstawieniu się diabłu jako człowiek (Łk 4:4,8,12), Jezus powraca do Galilei „w mocy Ducha” (Łk 4:14). Łukasz używa wszystkich tych odniesień jako przygotowania do czytania przez Jezusa proroka Izajasza w synagodze: „Duch Pański jest na Mnie, ponieważ Mnie namaścił” (Łk 4,18-19). „Namaszczony” to po hebrajsku „Mesjasz”, po grecku „Chrystus”. Całkowite zaangażowanie Ducha Świętego namaszczenia na każdym kroku (poczęcie, dzieciństwo, dzieciństwo, dalsza rodzina, chrzest, pokusa i inauguracja służby) dowodzi, że On, Jezus, jest Pomazańcem, Mesjaszem, Chrystusem.

Na co jest namaszczony? Fragment, który Jezus czyta z Księgi Izajasza 61, 1-2 stwierdza: „Namaścił mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim; otwarcie więzienia dla tych, którzy są związani, aby obwieszczać rok łaski Pana”. „Rok łaski Pana” jest równoznaczny z rokiem łaski Pana, Rokiem Jubileuszowym, nakazanym przez Pana w księdze Kapłańskiej 25. W Roku Jubileuszowym wszystkie długi zostały umorzone, wszystkie ziemie zostały zwrócone ich właścicielom i Bóg w swojej sprawiedliwości upewnił się, że troska Jego ludu o siebie nawzajem została odpowiednio przywrócona. Myśli Boże w Jubileuszu są wcielone w Jego Synu Jezusie, który przejawia tak szlachetne człowieczeństwo, sprawiedliwe i prawe, współczujące i troskliwe, całkowicie piękne.

Jest bardzo znaczące, że Jezus zamyka zwój Izajasza po ostatniej klauzuli dotyczącej Jubileuszu, ponieważ nie oznacza to końca fragmentu Izajasza, który normalnie trwałby „i dzień zemsty naszego Boga” (Iz 61). :2). Oto sedno sprawy: ten dzień zemsty Boga jeszcze nie nadszedł. Nadejdzie, już niedługo, ale nie było wtedy i jeszcze nie teraz. Jezus ogłosił początek roku przyjemnego, roku łaski Pana, Roku Jubileuszowego na wiosnę, prawdopodobnie 30AD. Od tego czasu jest namaszczony, aby głosić dobrą nowinę o swoim zbawieniu wszystkim ubogim, czyli każdemu, kto ją przyjmie. Kiedy Jezus zwinął zwój Izajasza, ludzie zdumiewali się słowami łaski, które wyszły z Jego ust (Łk 4:20-22). Rozpoczął się i trwa Rok Jubileuszowy, wiek łaski. Bóg Ojciec przygotował wielką ucztę swojego zbawienia i zaprosił wielu, w tym mnie i ciebie (Łk 14:16-17). Ponieważ wielu zaproszonych odmówiło, szukając wymówek (Ew. Łukasza 14:18-20), Bóg wciąż mówi do swoich sług: „Przymuszajcie ludzi, aby przyszli, aby mój dom był napełniony” (Ew. Łukasza 14:23). Ale nie wahaj się ani nie szukaj wymówek: wiek łaski zbliża się do końca i wkrótce rozpocznie się dzień zemsty Boga (Łk 14:24).

Rok Jubileuszowy w Księdze Kapłańskiej 25 był momentem uwolnienia wszystkich niewolników. Powinno to mieć miejsce co 50 lat na ziemi Izraela, chociaż nie jest jasne, czy miało to miejsce kiedykolwiek w historii Izraela. Gdyby jedno z dzieci Izraela popadło w kłopoty finansowe, być może będzie musiał sprzedać swoją odziedziczoną część ziemi. Gdyby musiał sprzedać swoją ziemię, nie byłby w stanie wygenerować takiej nadwyżki, którą mógłby spłacić swoje długi. Możliwe więc, że w końcu będzie musiał „sprzedać” siebie i swoją rodzinę jako niewolników swojemu największemu dłużnikowi, który następnie spłaci wszystkie pozostałe długi. Jednak Bóg pozwolił dłużnikowi trzymać go i jego rodzinę w niewoli tylko do następnego Roku Jubileuszowego. W tym 50 roku wszystkie długi miały zostać umorzone, wszyscy niewolnicy uwolnieni, a wszystkie ziemie przywrócone (Księga Kapłańska 25:10, 38-42). Powrót miał miejsce na początku roku, w czasie Święto Paschy . Oto dobra nowina, że Jezus został namaszczony jako Mesjasz, Chrystus, aby głosić: anulowanie wszystkich naszych długów wobec prawa Bożego, którego nie możemy dotrzymać; uwolnienie z niewoli temu, który nieustannie przypomina nam o naszych długach, naszemu przeciwnikowi Diabłu (1 Piotra 5:8); i przywrócenie naszego dziedzictwa, jak pierwotnie zaplanował Bóg. To jest dokładnie ta ewangelia, którą Saul z Tarsu usłyszał, jak Jezus głosił mu (Dz 26:18), na drodze do Damaszku.

Cuda opisane przez Łukasza uwydatniają główne cechy Pomazańca, gdy ogłasza On łaskawy Rok Pański, Jubileusz. On będzie:

1.  nieść ewangelię (dobrą nowinę) ubogim (niewiasta w Łukasza 8:43,48; syn marnotrawny w Łukasza

     15:15-16,22)

2.  uzdrawia złamane serce (Jaira i jego żonę w Ew. Łukasza 8:49-56 oraz wdowę po Nain w Ew. Łukasza

     7:12-15)

3.  ogłaszać wyzwolenie jeńcom („Legion” w Łukasza 8:26-39)

4.  ogłaszać otwarcie więzienia tym, którzy są związani (kobieta zgięta podwójnie

     był związany przez 18 lat” w Ew. Łukasza 13:10-17)

5.  ogłaszaj rok łaski Pana (sparaliżowany w Łk 5,18-25; Księga Kapłańska 25:10).

W swoich wywiadach Łukasz uzyskał zapisy o sześciu kolejnych cudach, które nie zostały uwzględnione przez innych pisarzy. We wszystkich cudach iw Jego postępowaniu z ludźmi rozmówcy Łukasza świadczą o cudownym człowieczeństwie Jezusa. Jest tak czuły („Nie lękajcie się”, Łk 5,10), hojny (Łk 7,47-48) i współczujący (Łk 8,49-50), łamie tabu (Łk 5,13) i stereotypy nienawiści (Łk 5,30).

Człowieczeństwo Jezusa jest piękne, czyste, troskliwe i piękne, przedstawione przez Łukasza od Jego poczęcia i narodzin, Jego dzieciństwa, przez Jego uzdrawiającą posługę nauczania, aż do bycia wzgardzonym, odrzuconym i maltretowanym, aż do Jego śmierci jako Syn Człowieczy na krzyżu. Nawet po Swoim zmartwychwstaniu dołącza do dwóch zasmuconych uczniów na drodze do Emaus, aby po prostu z nimi porozmawiać, pytając, dlaczego są tak zasmuceni (Łk 24,17).

Łukasz również dokumentuje piętnaście lub więcej przypowieści w naukach Jezusa, których inni pisarze nie uwzględnili. Warto zauważyć, że wiele dodatkowych przypowieści w ewangelii Łukasza zawiera pewne odniesienia do kwestii Roku Jubileuszowego:  

• albo do księgowości/zarządzania pieniędzmi i/lub majątkiem:

•    wierzyciel i dwóch dłużników (Łk 7:40-50)

•    bogaty głupiec (Łk 12:15-21)

•    wierny i zły sługa szafarze (Łk 12:35-48)

•    obliczanie kosztów (Łk 14:25-33)

•    zagubiona owca (Łk 15:1-7)

•    zagubiona moneta (Łk 15:8-10)

•    zaginiony syn (Łk 15:11-32)

•    niesprawiedliwy zarządca (Łk 16,1-13)

•    bogacz i Łazarz (Łk 16:19-31)

•    dziesięciu niewolników z dziesięcioma minami (monetami) (Łuk. 19:11-27)

•    lub do opieki nad kimś, kto potrzebuje:

•    dobry samarytanin (Łk 10:30-37)

•    przyjaciel w potrzebie (Łukasz 11:5-13)

•    mścić uciśnioną wdowę (Łk 18:1-8).

Taka jest zatem myśl leżąca u podstaw ewangelii Łukasza: że drogi człowiek Jezus, który jest Synem Bożym i Synem Człowieczym, jest Mesjaszem, Chrystusem. Jako taki jest wypełnieniem Roku Jubileuszowego, roku łaski Pana (Łk 4,19). Co za proklamacja!

Stopniowo, obserwując poszczególne wypełnienia Jubileuszu, uczniowie (zwłaszcza Piotr) rzeczywiście zaczęli dostrzegać, kim był Jezus: „Mesjaszem, Chrystusem Bożym”, „Synem Człowieczym” (Łk 9:20,22). Ponieważ Rok Jubileuszowy w Księdze Kapłańskiej rozpoczął się w  Święcie Paschy , Jezus wytrwale skierował Swą twarz, aby udać się do Jerozolimy (Ew. Łukasza 9:51; Izajasza 50:7). Czterokrotnie ostrzegał uczniów, że Mesjasz musi cierpieć w Jerozolimie, zostać zabity i zmartwychwstać trzeciego dnia (Łk 9:22,44; 13:32-34;18:31-33)._cc781905-5cde-3194- bb3b-136bad5cf58d_

Tylko dzięki wypełnieniu przez Jezusa każdego szczegółu Paschy Rok Jubileuszowy może stać się proklamacją dla wszystkich, Żydów i pogan. Tak więc, jak jest napisane w pismach zakonu i prorokach, „Namaszczony (Mesjasz, Chrystus) powinien cierpieć i zmartwychwstać trzeciego dnia, a pokuta (zmiana zdania) o przebaczenie powinna być ogłaszani w Jego (Namaszczonym) imieniu wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy” (Łk 24:46-47); w ten sposób „wszystkie narody ziemi będą błogosławione” (Księga Rodzaju 12:3), jak Bóg obiecał Abrahamowi.

To także Łukasz, który w unikalny sposób zapisuje wezwanie Zakceusza w Jerychu (najniższe miasto na powierzchni ziemi, 500 stóp poniżej poziomu morza). Tam, w niskim mieście, spotykamy samego niskiego życia, Zakceusza. Zakceus był głównym poborcą podatkowym, pracującym dla Rzymian, nienawidzonym i pogardzanym przez tych, od których pobierał podatki, uciskał siebie (był mały) i gnębił innych (był bogaty). Kiedy Jezus przechodził przez Jerycho, Zakceus zaczął nieco „szukać”. Nie widział, bo był taki mały, a tłum tak wysoki. Wspiął się więc na drzewo, aby mógł zobaczyć Jezusa. Pamiętaj, że wciąż znajdował się 494 stóp poniżej poziomu morza! Ku swemu zdziwieniu i przerażeniu wszystkich innych, Jezus zawołał do niego „Zakceuszu, zejdź na dół, bo dzisiaj muszę zatrzymać się w twoim domu”. Zachwycony tym (Jezus chce przyjść do mojego domu!), cały trend spadkowy Zakceusza potężnie się odwraca. Zacceus, główny poborca podatków, zaczyna rozdawać pieniądze! Oddaje połowę swojego dobytku i zobowiązuje się oddać cztery razy więcej każdemu, kogo uciska. Jezus mówi: „Dzisiaj zbawienie przyszło do jego domu, ponieważ jest on także synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło”. (Łukasza 19:1-10). 

Zwróć uwagę na trzy słowa: „szukaj”, „zapisz”, „zagubiony”. Poszukiwanie Syna Człowieczego zabrało Go 500 stóp poniżej poziomu morza, ale znalazł całkowicie zagubionego Zakceusza, a zbawienie, które przyszło do jego domu, było cudowne! Co za Jubileusz! Dobra nowina dotarła do biednych; nawet Zacceus był teraz jednym z biednych! Czy   ty  jesteś gotowy na przyjęcie Jezusa, aby pozostać w twoim domu (w swoim życiu) dzisiaj?

Opuszczając Jerycho, Jezus triumfalnie wkracza do Jerozolimy: ludzie mają nadzieję, że natychmiast uwolni ich od rzymskich ciemięzców. Przywódcy religijni spiskują, by zabić Jezusa i próbują przyłapać Go na Jego nauczaniu (Łuk. 19:47-48). Niektórzy z nich znajdują nawet partnerów wśród ostrożnych Rzymian. Jezus, Pan Jubileuszu, staje przed pytaniem, kto jest właścicielem rzeczy. Na monecie wybita jest głowa Cezara: „Oddaj Cezarowi to, co Cezara, a Bogu to, co Boże” mówi Jezus (Łk 20:25). Chodzi o to: „Ziemia należy do Pana i wszystko na niej” (Ps 24,1). Na to właśnie wskazuje Bóg w Roku Jubileuszowym w 25 rozdziale Księgi Kapłańskiej.

Wreszcie, gdy nikt nie może Go złapać, Jezus objawia, że Bóg jest trójjedyny: Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba. On jest żywym Bogiem. A Mesjasz, syn Dawida, Pan Dawida jest drugim z Bóstwa (Łk 20:37-44). Podobnie jak Izaak, Jezus Syn chce być ofiarowany (Rdz 22,1-18). Jako baranek Boży wypełniający Księgę Rodzaju 22:8, Jezus jest także wypełnieniem baranka paschalnego (Wj 12:1-8). Jest bez skazy. Piłat dwukrotnie mówi: „Nie znajduję ani jednej winy w tym człowieku” (Łk 23:4,15), ani Herod (Łk 23:15). Ich konsens brzmiał: „Nie uczynił nic godnego śmierci” (Łk 23:15,22). W swoim czystym, delikatnym, bezgrzesznym człowieczeństwie Jezus jest także przaśnym chlebem. W swojej zdradzie, sądzie, szyderstwie i biczowaniu jest także gorzkimi ziołami. Gdy Jezus umiera na krzyżu, nadal wyraźnie widać Jego wspaniałe, czyste człowieczeństwo, ponieważ setnik wychwala Boga „Oczywiście, to był sprawiedliwy człowiek” (Łk 23:47).

Na swój pogrzeb, jeden z najwyższych ludzi w Radzie Izraela, Józef z Arymatei, zareagował z godnością na złamane ciało Jezusa, Przaśny Chleb: Józef złożył martwe ciało Jezusa w delikatną białą płótno i złożył je we własnym nowy grób (Łk 23:50-53). Odpowiada to ściśle owinięciu w płótno połamanego chleba podczas posiłku paschalnego (seder), nazywanego Afikomen.

Ale już nam powiedział: Bóg jest Bogiem żywych. Rozmówcy Łukasza mówią mu, że trzeciego dnia kobiety poszły do grobu, zastały kamień odsunięty, ale ciało Pana Jezusa zniknęło (Łk 24,1-3). Następnie są pytani: „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Wspomnijcie jego słowa...” (Łk 24:4-8). Nadszedł Jubileusz: przez śmierć Pan Jezus złamał moc śmierci, największego ciemiężyciela, ostatniego wroga (1 Kor 15,26).

Ewangelia Łukasza kończy się relacjami kilku rozmówców o tym, jak widzieli zmartwychwstałego Jezusa: dwie Marie, Joanna i inne kobiety, Piotr, Kleopas i jego przyjaciel na drodze do Emaus, w końcu wszyscy razem. Jezus pojawia się jako człowiek, z rękami, stopami i słowami, je ryby przed nimi, a następnie otwiera ich umysły, aby zrozumieć we wszystkich pismach rzeczy dotyczące Niego (Łk 24:44-45).

Ponieważ Jezus był pełen Ducha Świętego (Łk 4,1) i namaszczony Duchem, aby głosić dobrą nowinę i nieść Jubileusz poszczególnym osobom (Łk 4,18-19), nakazuje uczniom czekać w Jerozolimie na modlitwę ( Łukasza 11:13 Dz 1:13-14), dopóki nie zostanie na nich zesłana moc Ducha Świętego. Następnie zostaną namaszczeni, aby nieść dobrą nowinę o Jubileuszu całemu światu (Łk 24:48-49).

Jezus jest Synem Człowieczym, który przyszedł szukać i aby ocalić to, co zostało utracone! (Łuk. 19:10)

On cię szuka. Trochę Go szukasz. Czy nadstawisz trochę karku i pozwolisz Mu znaleźć  ciebie ?